In die tijd dacht ik dat er maar twee keuzes waren: mijn spraak onder controle krijgen met technieken of mijn stotteren simpelweg accepteren. Beide opties voelden als een gevangenis. De technieken die ik leerde voelden geforceerd, en ik merkte dat ik constant bezig was met hoe ik moest spreken, in plaats van gewoon te spreken. Ik wilde meer dan dat – ik wilde vrij kunnen spreken, zonder angst of controle. Acceptatie voelde als opgeven, alsof ik me erbij neerlegde dat ik nooit vrij zou kunnen spreken en het stotteren me altijd zou blijven achtervolgen.

De echte doorbraak kwam in 2015, toen ik het boek Speech is a River van Ruth Mead las. Ze beschreef een derde optie: spreken vanuit flow – zonder controle, zonder angst. Voor het eerst realiseerde ik me dat spreken niet over beheersing gaat, maar juist over loslaten. Dit inzicht veranderde alles voor mij. Het was de bevrijdende optie die ik al die tijd zocht.